Ik ga al sinds mijn jeugd naar de adventkerk, maar voor mij bleef het Vrouwenpastoraat altijd iets vaags, omdat het nooit echt een plaats had gevonden binnen onze gemeenschap in Namen. Toen ik jonger was, vroeg ik me af waar dit ministerie eigenlijk toe diende… Was het een gelegenheid voor vrouwen om elkaar te ontmoeten en te klagen over alles wat niet goed ging in hun leven, hun gezin, hun huwelijk? Was het bedoeld om hen het gevoel te geven dat ze ook meetelden (zelfs als hun stem alleen binnen hun groep werd gehoord)? Of misschien een soort feministische club? Hoe kon een groep vrouwen, moeders, iets veranderen binnen de kerk?
De Heer heeft me door de twee Vrouwenpastoraat-weekenden die Yvonne Ajinça organiseerde laten begrijpen hoe waardevol dit ministerie is. We hebben immers nood aan het delen van onze levens- en geloofservaringen. Aan momenten van gebed rond thema’s die ons persoonlijk raken. Aan wederzijdse aanmoediging. We verlangen naar kennis en willen gevormd worden om anderen beter te kunnen helpen. We hebben allemaal gaven ontvangen, en “samen” durven we die ook te gebruiken. Wanneer we gevoed en toegerust zijn, kunnen we de ander bereiken en leerlingen maken. Ik heb de aanwezigheid van de Heilige Geest nog nooit zo sterk gevoeld als tijdens onze vrouwensamenkomsten.
Daarna werd het in Namen duidelijk dat er een sterke behoefte was aan een eigen vrouwenafdeling. Door Gods genade en vele gebeden is die er eindelijk gekomen! Onze eerste bijeenkomst, op dinsdag 11 november, was een succes. Meer dan twintig vrouwen en jonge meisjes waren aanwezig om hun ideeën en behoeften te delen. De Vrouwenpastoraat-planning voor 2026 is nu al goed gevuld! Moge de Heer ons helpen deze groep te laten groeien – in aantal, maar vooral in geloof.
Mélanie Mayeur