Roger Merckx, een nazaat van een vooroorlogse Adventgeslacht is op 92-jarige leeftijd overleden. Een tempelzuil in de Belgische Federatie, en een draagbalk in het dak van de gemeente Antwerpen.
Zijn generatie waren de grondleggers van onze huidige welvaart, hij was een voortrekker van de Adventkerk in Antwerpen en het rekenkundige brein van de Federatie. In de gemeente Antwerpen was hij lange tijd diaken geweest, om korte tijd later tot ouderling geroepen te worden. Als jongste ouderling ooit in Antwerpen, en met de langste staat van dienst in dit ambt.
Na zijn handelsstudie werd hij de vertrouwenspersoon van zijn eerste werkgever. Zijn eerlijkheid en rechtlijnigheid brachten hem in een belangrijke positie, waar financieel inzicht belangrijk was.
Hij huwde Elisabeth Carville, de zus van de toenmalige predikantsvrouw Br. Jacques De Laere. Zij hadden samen 3 kinderen, Rudy, Martine en Chantal.
Elisabeth had een belangrijk aandeel in zijn keuze, om de betrekking als penningmeester van de Federatie te aanvaarden in 1967. De financiën van de Belgisch Federatie heeft hij beheert tot de pensioengerechtigde leeftijd.
Elisabeth is echter op een veel te jonge leeftijd overleden, met voor hem een zware zielenstrijd tot gevolg. Op latere leeftijd is hij zielverwant geworden met Maria Brouckaert. Zij waren elkaar tot steun in dagen van hoge leeftijd.
Henri Van Der Veken, voorzitter van de Federatie van 1986 tot 1999 en dus vele jaren Roger’s collega, geeft ons zijn persoonlijke verhaal:
Roger werd penningmeester van de BLF toen ik jonge predikant was. Hij werkte eerder als boekhouder in een onderneming van speelapparaten voor cafés en zo. Georges Vandenvelde, toenmalig Federatievoorzitter, heeft Roger aangesproken en overtuigd zijn talenten te komen uitoefenen op de federatie. Voor Roger werd het een ‘roeping’, anders ga je niet voor de helft van je vorig salaris werken en zonder bonussen.
Zijn cijferwerk heeft hij met toewijding en menselijkheid vervuld. In 1986, toen ikzelf tot Federatievoorzitter werd benoemd, leerde ik Roger veel meer kennen, onze kantoren de één naast de ander en we zagen mekaar zowat elke dag van de week. Over kantoren gesproken: het werkbureau van Roger was ’s avonds, wanneer hij naar huis ging, zo opgeruimd dat het leek of er niemand geweest was de hele dag. Hooguit één blad of dossier dat de volgende dag meteen aangepakt werd. Niets bleef aanslepen.
Het is menigmaal gebeurt dat ik aan Roger iets vroeg ivm financiën en of hij daar in de komende dagen een antwoord op had. “Ja, maar nu ben ik bezig en heb geen tijd !”. Maar binnen de korst mogelijke tijd, meestal binnen het half uur, kwam hij met het antwoord! En cijfers moesten op de centiem nà, juist zijn! “Ongeveer” was een hem onbekend woord in boekhouding. Hij was heel secuur, maar bereid om te investeren wanneer hem dat gepast leek, of wanneer het Federatiebestuur dat gestemd had. Een gewetensvol en plichtsgetrouwe gelovige dienaar van God: theologie in puur menselijke praktijk!
Ik draag een waardevolle herinnering van hem met me mee. Bedankt Roger voor wie je was en wat je gedaan en betekent hebt binnen de BLF.